Lente!

BUBZER

Een lekker fietsje dit zeg. We karren door de Schoorlse duinen op gehuurde mountainbikes en hebben prachtig weer. Tijdens de rit vraag ik me af wat voor merk het eigenlijk is. Op de fiets zie ik niet zo gauw een merk, en heb geen tijd om het op mijn gemak te onderzoeken want het is een pittig parcours. In de rubberen handvatten staat wel iets in relief, wat staat er eigenlijk? Bu.. BUBZER??? Nooit van gehoord.

Ik richt mijn aandacht weer op het pad, en dat is maar goed ook, want vlak voor me is iemand uit de bocht gevlogen en blokkeert de weg.

Verderop is een rustiger gedeelte met wat meer licht. Op het frame zit een sticker met de naam Gazelle.
Maar op de handvatten staat toch echt…

eh … ook Gazelle.
Ik word soms zó moe van mezelf.

Gezondheidshanger uit 1888

Wat waren die mensen vroeger toch goedgelovig! Rond 1888 smeerde kwakzalver Warnant ziekelijke stumpers een geneeskrachtig magnetisch hangertje aan met de claims: "Geene ziekten meer! Altoos de gezondheid! ‘t Is dokter en apotheker in huis. Geene slechte spijsverteringen meer. De werking van deze medalie is zoo krachtig dat, op ‘t oogenblik men dezelve op de borst plaatst, men na eene halve uur er de uitwerksels van gevoelt. De grootste pijn is op twee uren verdwenen."

Dat was toen en zo naïef zijn we gelukkig niet meer, zou je zeggen. Maar wie tijdens het zappen echter wel eens bij Tel Sell terechtkwam, weet dat therapeutische magnetische hangertjes tegenwoordig onder de naam Biostabil 2000 worden aangesmeerd. ‘Uitvinder’ Bruno Santanera zag na zijn ontmaskering door consumentenprogramma Radar de verkopen instorten, maar volgens het AD zijn de bestellingen nadien weer behoorlijk aangetrokken.

Heb jij wel eens geneeskrachtige hangers of andere wondermiddelen gekocht, en hoe beviel dat?

Nieuwezijds Achterburgwal

Als “rechtgesnaarde” Rotterdammer heb ik me natuurlijk ook afgevraagd waarom Amsterdam wèl een Oudezijds en Nieuwezijds Voorburgwal heeft, maar er naast de Oudezijds Achterburgwal geen Nieuwezijds Achterburgwal bestaat. Het antwoord blijkt verbluffend simpel. Die Nieuwezijds Achterburgwal bestaat, of eigenlijk: bestond, namelijk wél.

In de elfde eeuw waren aan weerszijden van de monding van de Amstel bij het IJ enkele gehuchten gevestigd, die zich halverwege de dertiende eeuw hadden gevormd tot twee lange terpen waar ca. duizend mensen woonden. Halverwege die terpen had men in de Amstel een dam gelegd ter bescherming tegen het opkomende water vanuit het IJ. Rond 1250 werd de oude houten kapel, op de plek waar nu de Oude Kerk staat, vervangen door een stenen zaalkerkje. In 1306 werd deze gewijd als de Sint Nicolaaskerk. De stadsuitbreiding ging snel en het kerkje kon de groeiende stroom kerkgangers niet meer aan. Daarom werd eind 14de eeuw aan de andere kant van het Damrak, op een voormalige boomgaard bij de dam, een nieuwe kerk gebouwd, de Sint Catharinakerk.

In 1342 werden ter bescherming van het stadje aan beide zijden van de Amstel, op de plek waar nu de Oudezijds en Nieuwezijds Voorburgwal zijn, de terpen verhoogd en een gracht gegraven. Dit waren de eerste stadswallen van Amsterdam; eenvoudige aarden wallen, verhoogd met een dubbele rij houten palen, en daarvoor een smalle gracht. Al gauw groeide de stad uit haar voegen. De eerste stadsuitbreiding volgde na het graven van de Oudezijds (1367) en Nieuwezijds Achterburgwal (1380).

Eeuwen gingen voorbij. Halverwege de negentiende eeuw bleken de smalle Amsterdamse straatjes onvoldoende ruimte te bieden voor de toenemende verkeersdrukte en ontstond het besef dat de grachten een bron van besmettelijke ziekten waren. Diverse grachten werden gedempt en in 1867 was de Nieuwezijds Achterburgwal aan de beurt. Na de demping werd de voormalige gracht omgedoopt tot Spuistraat. En zo verdween de Nieuwezijds Achterburgwal.

Nieuwezijds Achterburgwal, gezien naar Hekelveld
met links de brug over het Kattegat (ca. 1865)

Zeventien jaar later werd ook de Nieuwezijds Voorburgwal gedempt, maar die heeft zijn oorspronkelijke naam behouden. De grachten aan de Oudezijds bestaan nog steeds en staan bekend als "de Wallen".

---

Ik wil me als Rotterdammer nergens mee bemoeien, maar waarom noemen we die Spuistraat niet gewoon weer Nieuwezijds Achterburgwal?
Dat is wel zo overzichtelijk.

Duif

Omdat op de Weteringschans een tandarts een kies uit mijn mond had getrokken liep ik met een soort tampon in mijn mond door de Leidsestraat op zoek naar een apotheek die me de voorgeschreven pijnstillerpoeders zou kunnen geven.
Bij de kruising met de Prinsengracht lag een dode duif naast de tramrails.  Het leek of hij overreden was. Leverkleurige ingewanden lagen naast de vogel, maar er was haast geen bloed.

Iets verder vond ik de apotheek. Er waren wat mensen voor me en ik vroeg me af of ik moest vragen vóór te mogen, want ik voelde dat de verdoving uit begon te werken. Maar ik voelde ook dat ik nog niet normaal kon praten en wachtte dus af.

Een moeder met kinderwagen liet zich voorlichten over echt álle producten van Vichy. Net toen ze besloten had iets te kopen dat haar kop van rimpels zou vrijwaren maar waarvan een beginneling kon zien dat wat zich had ingezet nog niet met liters Vichy te keren zou zijn, bedacht ik dat het misschien leuk zou zijn de duif te fotograferen als er net een tram langs kwam. Dan was het net of ik ‘m op het moment suprême op de foto had.

Een mooi meisje met dreadlocks vroeg naar de volgende, dat was ik, en omdat ik  nog nooit bij deze apotheek was geweest vroeg ze naam, ziektekostenverzekeraar etc. Ik begon bij het noemen van mijn naam al te kwijlen dus pakte ik maar een blaadje en schreef alles op, maar toch maar niets over haar dreadlocks. De moeder die eerst de Vichy crême wilde kopen vond het spul toch te duur en ging weg en ik bedacht dat ik mijn  fototoestel op ‘portrait’ moest zetten. Dan zou de duif op de foto scherp zijn en de tram wazig, zodat je kon zien dat de tram vaart had omdat dan de sluitertijd wat langer zou zijn.  Als ik het tenminste goed had.

Ik kreeg mijn pijnstillers en aan de overkant kocht ik een flesje halal water en gooide de helft uit de fles. Bij de rest goot ik de pijnstillerpoeder. Ik schudde de fles en probeerde uit de fles te drinken maar door de verdoving liep een groot gedeelte uit mijn mond over mijn  jas.

Toen pakte ik mijn toestel en zette hem op portrait. Ik liep naar de plek van de duif, maar die was al weg. Een druppeltje bloed een twee veertjes, dat was alles wat er nog lag.
Waarom zou dat nou zijn? Uit piëteit voor de duif, of omdat een dooie duif het niet goed doet in een dure winkelstraat? En waar zou de duif nu zijn, in de gracht? Ik goot nog een pijnstillerpoeder in mijn keel maar vond het zonder water wel lastig doorslikken.

De Nieuwe Barrie & Baps 3

Om te voorkomen dat Barrie & Baps met hun geschnabbel hier en daar onverwacht worden weggekocht, is Zweefmakreel naarstig op zoek naar opvolgers van dit illustere tweetal.

Jullie, beste kijkers, vormen de vakjury van "De Nieuwe Barrie & Baps"! Wie zijn volgens jullie waardige vervangers? Zijn het de overburen Sjaan & Sjon, of Freek & Fien van nummer 10, of zoals vandaag Kee & Ka? Wees onbarmhartig als Jerney, toon je venijnig als Henkjan, en leg vooral de kandidaten het vuur aan de schenen! Succes!

K&K01

Gratis

Afgelopen zaterdag was het weer zover:

Kom op zaterdag tussen 10.00 en 15.00 uur gratis vier zakken compost ophalen bij de gemeentewerf. Kom op tijd, want op is op!
Met deze actie bedanken het afvalbedrijf De Meerlanden en de gemeente u voor uw inspanning groente-, fruit- en tuinafval (GFT) gescheiden aan te leveren. Dit GFT wordt door afvalbedrijf De Meerlanden in Rijsenhout verwerkt tot compost. Inwoners krijgen het ingezamelde GFT nu terug in de vorm van compost.

En ja hoor, daar stonden ze weer allemaal in de file om gratis vier zakjes compost op te halen. Er stond een file van ruim twee kilometer voor de toegangsweg naar de gemeentewerf, het centrum was niet meer bereikbaar en na een half uurtje sloot de politie de toegangsweg maar af. De gemeentewerf was daardoor alleen nog bereikbaar vanaf de snelweg. Toen ook daar een file ontstond was het gelukkig al bijna 15.00 uur.

Die mensen hebben natuurlijk niet voor niets in de rij gestaan, ze hebben toch mooi een voordeeltje van al gauw zo’n acht euro binnengehaald…

Maar waarom komen ze niet allemáál op de fiets?

Wie is ik?

Vanochtend las ik een artikel in de krant waarin werd opgemerkt dat Louis van Gaal het steeds vaker heeft over Louis van Gaal in plaats van "Ik". Wat verwarring met zich meebrengt, want als je naar de TV kijkt denk je dan: ja maar, dat ís toch Louis van Gaal!

En toen kreeg ik dit mailtje:

Inschrijving Dam tot Damloop 10 Engelse Mijl in record tempo volgeboekt!
Op dinsdag 1 april opende de inschrijving van de 24e Dam tot Damloop. Woensdag 2 april om 10.00 uur was de Businessloop met 2.900 deelnemende bedrijfsteams volgeboekt. Daags erna moest Le Champion ook de individuele inschrijving voor de 10 mijl dichtzetten. Hoewel het evenement pas op zondag 21 september plaatsvindt, is dit jaar de 10 Engelse Mijl lange loop tussen het centrum van Amsterdam en Zaandam al binnen enkele dagen uitverkocht.

‘Nooit eerder was de vraag naar startnummers zo overweldigend als de afgelopen dagen’, aldus organisator Le Champion. ‘Met 35.000 plaatsen zaten we vorig jaar ook al aan ons maximum, maar toen bereikten we pas na drie weken onze limiet’. De populariteit van de Dam tot Damloop is binnen Nederland dan ook ongeëvenaard. ‘De uitbundige sfeer en het lopen door de IJ-tunnel blijkt een unieke formule’, zegt Le Champion gevraagd naar de reden van het succes.

En de afzender is: Le Champion!… Stel nou dat er naderhand iemand zegt dat die loop nog lang niet vol was: het duurde nog tot eind augustus voordat ze voldoende lopers voor dat evenement hadden. kan "Le Champion" dan ingaan tegen wat  "Le Champion" heeft beweerd in haar bericht van 12 april 2008?

PS: heb jij wel eens iets dicht gezet?

Kauwgumplaatjes

Het sparen van kauwgumplaatjes, we hebben de kwestie al eerder aangesneden, roept vele herinneringen op. Zo meen ik mij te herinneren dat Stimorol Gum vroeger plaatjes had met vrolijke blauwkleurige (ruimte)monsters met enorme kauwende koppen. Tijdens de Sterreclame werden er ook tekenfilmpjes van vertoond. Of zou ik me nu totaal vergissen en was het een ander merk of product? Ik kan het zo snel niet terugvinden op internet. In Amerika worden oude rages echter gekoesterd.

Begin jaren tachtig waren de Cabbage Patch Kids opeens helemaal in. Wie kent ze nog, die lappenpoppen met zo’n stupide ronde kop? Uit weeromstuit werden er kauwgomplaatjes van de Garbage Pail Kids uitgebracht, waarop de zoetsappige lappenpop in pijnlijke situaties werd afgebeeld. Dat vond de poppenfabrikant weer niet prettig – kwestie van copyright – waarna een rechtszaak volgde. Uiteindelijk werd de zaak in der minne geschikt, en de poppen op de kauwgomplaatjes kregen een afwijkend uiterlijk. Commercie en satire: een moeizame combinatie.

Haas

Bladerend door een fotoalbum zie ik ineens een oude bekende. Dat bladeren gaat tegenwoordig met een muis, vreemd eigenlijk.

Een jaar of twintig terug bracht je een vol fotorolletje naar een fotowinkel en in ruil voor het ontvangen strookje kreeg je 14 dagen later een envelop met foto’s in je handen gedrukt. Voor de toonbank keek je ze dan snel na, want “mislukte” foto’s hoefde je niet te betalen. En dat scheelde toen toch ruim een gulden per foto. Onderweg naar huis keek je ongeduldig de stapel nog eens door en thuisgekomen ging je er even echt voor zitten. Ook de rest van de familie was nieuwsgierig en het stapeltje ging van hand tot hand. Zo was je bij elkaar toch gauw een half uurtje zoet met dat stapeltje. Daarna volgde het inplakken, of niet. Meestal niet, want een echte reden was er niet voor. Jaren later wel, want leuk, en dan zat je weer met een stapel oude herinneringen in je hand.

Een schril contrast met hoe het de foto’s verging die ik tijdens onze laatste skivakantie maakte. Ruim een week na thuiskomst sloot ik de digitale camera aan op de laptop en zag de beeldjes een voor een van stick naar schijf vliegen. "Grappige foto’s", concludeerde ik twee minuten later en sloot Windows af. Na een dag of drie popten ze weer op in mijn gedachten en vroeg ik enthousiast aan C. of ze de foto’s wilde zien, maar deze legden het af tegen een TV-film. B&N waren ook al niet echt benieuwd naar hun vastgelegde snowboard-avonturen, druk als ze waren met huiswerk, onderbroken door gamen en chatten. We zijn nu ruim een maand verder en de jpeg-jes moeten zich schromelijk verwaarloosd voelen. Toevallig kwam ik er weer langs op zoek naar een oudere foto.

En toe zag ik ook die oude bekende. Daar, op de grond naast baby N. Daar ligt ineens Haas! Arme Haas. Tijdens een bezoek aan het Dolfinarium eind jaren negentig was-ie “weggelopen”, misschien wel geschrokken van die grote robben. N. was ontroostbaar, wat zich uitte in continu gehuil. Ja wat kon ze anders, praten zat er nog niet in. Een ander haasje bleek surrogaat, maar na een dag “mocht” die toch bij haar slapen en werden ze onafscheidelijk. En zo verdween Haas uit haar leven.

Ik ben benieuwd of ze hem nu nog zou herkennen. Vanavond eens vragen. Als ze tijd heeft.