Onderbroekenlol

Net als ik erachter ben hoe de thermostaatkraan in dit hotel werkt bedenk ik me dat ik ben vergeten sokken en onderbroeken in te pakken. Potztausend!
Als ik eenmaal gedoucht heb stap ik op mijn koffer af en kijk nog even hoopvol onder een krant maar helaas, wat ik zoek is daar niet.
Wat nu.
Ik besluit sokken en onderbroek van gisteren te hergebruiken. Ik ruik er nog even aan, om het besluit te toetsen, maar het valt me alleszins mee en ik ga naar kantoor.

Na het werk loop ik naar een shopping-mall. Ik heb straks nog een afspraak en heb geen tijd naar het hotel terug te gaan. Ik loop een paar kleding-winkels in op zoek naar vervangend materiaal. Als ik zie dat de male slips hier voor 20 pond per stuk over de toonbank gaan loop ik naar de H&M, want, zo besluit ik, de muziek staat hier te hard en is fout bovendien. Maar het gaat natuurlijk om doe 20 pond.

Het is erg stil, gelukkig. Verderop staat een meisje wat kleding op te vouwen, verder niemand. Er liggen bundels sokken en slips tegen redelijke prijzen.  Je moet hier 5 paar sokken tegelijk kopen  en ik zie ook niet minder dan stapels van 3 broeken. Okee,ook goed. Wat voor maat heb ik? Dat weet ik niet. Sokken wel, maar die broekies… Volgens mij heb ik een redelijk dikke hol, dus ik pak XL.

Nu is de truc die kleren aan te trekken en dan af te rekenen. Wat dat betreft is het wel goed dat je veel tegelijk moet kopen. Ik ga de paskamer in en besef me dan pas dat er op paskamers nooit sloten zitten.

Ik ga weer naar buiten en kijk of er ergens camera’s op de paskamers gericht staan. Waarschijnlijk wel, maar ik zie ze niet.
Weer in de paskamer trek ik mijn broek en onderbroek uit. Mijn jas hou ik aan wat aan de ene kant de boel kan verhullen als iemand de deur opentrekt , ofwel ik sta voorgoed te boek als Koos Voos uit Nederland. Ik haal de slip uit de banderol. Allemachtig wat een tent!  Daar kunnen ik,  mijn hoofd en een drachtige  zeug tegelijk in! Ik bedenk dat als iemand nu de deur opentrekt ik de broek over mijn gezicht kan leggen, a Fish called Wanda! In welke taal moet je dan ook weer praten?

Er was net niemand in de winkel, moet ik mijn broek weer helemaal aan om de slips te ruilen? ja, toch maar wel.

Terug bij de onderbroekenbak pak ik nu maat M. Ik trek de nieuwe broek en sokken aan in de paskamer. De kassiere heeft niet door dat de broeken er slechts twee zijn en dat ook uit de sokken er een stel mist.

En zo loop ik met een H&M tasje dat binnenstebuiten gevouwen is in mijn hand en een onderbroek en sokken rijp voor de was in mijn binnenzak naar de volgende afspraak.

Neutraal Moresnet

Op school leerde ik dat bij Vaals het drielandenpunt met Duitsland en België ligt. Maar wat ze er niet bij vertelden is dat daar vroeger een vierlandenpunt is geweest. En dat vierde land was Neutraal Moresnet, dat in de vorm van een taartpunt ten zuiden van het huidige drielandenpunt lag. Op dit kaartje kun je dat goed zien.

Neutraal Moresnet was een dwergstaatje met een oppervlakte van 344 hectare (ongeveer het dubbele van Monaco) en had bij het ontstaan in 1816 niet meer dan 256 inwoners. Moresnet ontstond doordat Pruisen en het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden na de overwinning op Napoleon niet tot een akkoord konden komen over de rechten op de zinkmijn Altenberg / Vieille Montagne in het plaatsje Kelmis .

Moresnet werd al snel een belastingparadijs, en ook de hogere lonen, lagere importrechten, het ontbreken van dienstplicht en legaal stoken van alcohol trok veel gelukszoekers, waardoor het inwonertal vertienvoudigde. Na het einde van de Eerste Wereldoorlog, toen de zinkmijn inmiddels was uitgeput, werd Neutraal Moresnet bij België gevoegd en werd het vierlandenpunt het huidige drielandenpunt.

OV-gestript

Het schijnt toch echt te gaan gebeuren: in Rotterdam kan de strippenkaart al niet meer gebruikt worden en in Amsterdam is het waarschijnlijk in april ook afgelopen. Vanaf dat moment heb je een OV-chipkaart nodig om met metro, bus en tram te reizen.

Onlangs waren er nogal wat problemen met die chipkaart nadat men nieuwe software had geïnstalleerd in de kaartlezers. Reizigers konden in de trams rondom het Amsterdam CS niet in- of uitchecken. Wat een ellende.

Ik adviseer de kaartjescontroleurs om de oude geldwisselaars weer uit het magazijn op te duikelen. Als die chipkaart het dan wéér begeeft, hebben ze nog iets achter de hand.

Dorstig

Waar is dat terras nou?  Het zou hier toch ergens moeten zijn…

Columbus' maansverduistering

Tijdens een ontdekkingstocht belandde Columbus voor de kust van Jamaica. Zijn schepen waren zwaar gehavend en de bemanning was ziek en ondervoed. Aan wal bleek de lokale bevolking bereid proviand te leveren, maar al snel weigerden ze nog om voedsel te leveren. Columbus overwoog bewapende mannen aan wal te sturen, maar dan zouden zijn schepen en zieke bemanning onbeschermd achterblijven.

Al peinsend sloeg de ontdekkingsreiziger zijn Zalduco Almanach open, en tot zijn verrassing zag hij dat er een maansverduistering zou plaatsvinden. Hij riep de stamhoofden bijeen en waarschuwde dat hij de maan zou laten verdwijnen als ze niet als de gesmeerde bliksem voedsel zouden brengen. De inlanders waren niet echt onder de indruk, tot de maan uit het zicht verdween en hun hoon omsloeg in paniek. Toen beloofde Columbus de angstige stamhoofden de maan weer te laten verschijnen mits ze weer voor voedsel zouden zorgen. Zo snel als ze konden zorgden de inboorlingen voor proviand, en werd Columbus en zijn bemanning een hongersnood bespaard.

Striptekenaar Hergé kende dit verhaal waarschijnlijk ook, want in De Zonnetempel dreigt Kuifje inboorlingen met een zonsverduistering tenzij ze het leven van hem en zijn vrienden sparen.

Bron: Almanax

Hoed

In de trein zit ik het liefst op de bankjes die tegenover elkaar zijn geplaatst zodat je de passagier tegenover je in het gezicht kijkt.
Ik ga zitten naast een slanke man met een korte, grijze baard. Slanke mannen zitten vaak met de benen over elkaar, ik denk dat dat bij dikke mannen niet zo makkelijk gaat.
Ik heb op het station een blikje bier gekocht en haal dat nu uit mijn zak. De man naast mij heeft een lederen colbertjasje aan, een nette broek die er prijzig uitziet en hij draagt een hoed. Ik heb geen verstand van hoeden, maar ik zou zo durven beweren dat het een Stetson is. Nou ja, in elk geval eentje uit een serieuze hoedenwinkel. Die zijn er niet veel meer, maar ze bestaan nog wel. De hoed past perfect bij de man die kaarsrecht naast mij zit.

Ik trek het lipje van het blikje open en het blijkt dat het wat geschud was, dus met een bescheiden sisje spettert het bier wat druppels in het rond waarvan er één op de broek van de man komt. Verstoord kijkt hij naar de drup en veegt met zijn gemanicuurde nagels over het plekje. O kut, die broek, denk ik en ik zeg sorry en dat ik niet had verwacht dat het blikje zou morsen.

Langzaam draait hij hoofd inclusief baard en hoed naar mij toe en ontbloot een rij tanden die schots en scheef naast elkaar staan maar allemaal superwit zijn en hij beweegt dat hoofd naar mij toe. “Maar bier vlekt niet erg, gelukkig!” zegt hij. Nee, nou ja, maar het was toch echt niet de bedoeling en nogmaals excuus, sorry hoor.

Nu komt het hoofd dichterbij, te dichtbij, hij komt , langzaam maar zeker, ín mijn ‘bubble’. Ik zie dat er nog wat zwart onder het kortgeknipte grijze haar schemert. “Ach, sommige mensen zeggen niet eens wat”. En hij doet een grijns. Ik ruik zijn adem. Niet vies hoor, maar ik hoef het niet te ruiken. Het hoofd wijkt terug.

De trein is intussen vertrokken en ik lees een boek. Naast me heeft de man een pakje kartonnen kaartjes gepakt, ter grootte van een pak kanskaarten dat je in een Monoplyspel verwacht. Hij pakt de kaartjes één voor één, maar gaat niet verder dan het derde kaartje. Dan pakt hij het eerste weer. Het zijn okerkleurige kartonnetjes, een kleur die je zou verwachten in een kaartenbak uit de tweede wereldoorlog. Er staat met blokletters Duitse woorden op geschreven, getekend bijna. De drie kaartjes bekijkt hij steeds weer opnieuw, de nadere kaartjes blijven op het stapeltje. Ik verwacht half dat hij de kaartjes gaat uitdelen om er iets mee te doen, maar dat gebeurt niet.

Ineens is er buiten iets dat hem mateloos lijkt te boeien. Zijn hele lichaam draait zich naar het raam. Hij heeft nu de pose aangenomen van een klein jongetje dat elk ogenblik zijn neus tegen het ruit zal duwen. Of van iemand die hier vroeger ooit woonde en nu na jaren wil zien wat er van geworden is, of hij de omgeving nog herkent, wat er anders is intussen. Zou hij een stropdas om hebben? Misschien wel zo’n koordje dat cowboys op zondag omknopen, met zo’n zilveren schuifje. Maar hij kijkt naar buiten en ik kan het niet zien.

Dan ben ik bij het station waar ik wezen moet en ik stap uit.

Chez Linou

Nu ben ik ervan overtuigd dat ik jullie niet hoef uit te leggen welke zegeningen Internet, en in het bijzonder Google ons brengt, maar toch word ik regelmatig verrast door nieuwe ontwikkelingen.

Google Maps is zo’n speeltje dat telkens wordt uitgebreid. Op zoek naar een Frans vakantieadres ontdekte ik dat Street View nu ook in Frankrijk is uitgerold. En potverdikkie, daar zat ik weer: met vrienden op het "terras" van Chez Linou in La Salvetat Peyralés, een vlek in de Aveyron.

Dit is de foto die ik nooit gemaakt heb, want wat valt er te zien. Maar nu ik het terug zie…
Op dat stoepje zaten we aan het bier en de Orangina, en soms een Ricard. En binnen stond een flipperkast. Ach ja.

Wat ga jij nu als eerste zoeken?

The Old Man of Hoy

Vorig jaar heb ik jullie ook al eens lastig gevallen met mijn grootste vrees: hoogtevrees.

En toch, en toch… Op de BBC kwam onlangs een reisprogramma voorbij waarin de Orkney Islands ten noorden van Schotland centraal stonden en aan de westkust van het eilandje Hoy zag ik mijn droom: The Old Man of Hoy.

Wat zou ik daar graag een keertje bovenop staan, en wat zou ik er dan graag weer zo snel mogelijk vanaf willen. Maar hoe? Springen?

Treacle pudding

Twee maanden terug was ik in Cambridge en na het diner moest er natuurlijk nog een dessert volgen. Op de kaart stond treacle pudding en omdat ik geen flauw idee had wat het was nam ik het. Het was verrukkelijk.

Zou het iets zijn voor het kerstdiner? Maar wat is dat voor sausje dat eroverheen gegoten wordt? Ik vond wel een recept met ijs of vla, maar dat is toch anders.

Ingrediënten
1/2 pak vanillecake
100 gram boter
2 eieren
2 eetlepels melk
snufje zout
1 pot Golden Syrop

Bereidingswijze
Meng het cakemeel met het zout, de eieren, boter en de melk.
Vet het blik in en giet de syrop op de bodem.
Doe voorzichtig het beslag hierop.
Bak de cake voor ongeveer 60 min op 160 graden C.
Stort de pudding op een ruim bord uit en eet het met ijs of vla.

Hotel

Ik hoorde laatst een toespraak van John Cleese, die zich afvroeg waarom in hotels het eindje papier dat van de aangebroken toiletrol naar beneden hangt in een puntje wordt gevouwen. Ja ja, hij heeft een punt, waarom? Om de aangebroken rol weer nieuw te laten lijken? Misschien bevind zich een kamermeisje onder onze lezers, dat daar een antwoord op heeft?

Dan het bed. Dat huur je om in te slapen, maar er wordt na alles op neergezet. In een Mansion in Wales schrok ik me laatst rot: er zat een hond op het bed. Dat was weliswaar een speelgoedhond, maar ja, dat zag ik in het schemerdonker niet zo gauw. Het was de bedoeling dat je de hond buiten zou zetten als je niet gestoord wilde worden. Het ‘dier’ had een halsband om met zijn naam.

In Copenhagen bijvoorbeld hadden ze kussentjes gespaard en er zo veel mogelijk op je bed gezet. Het liefst verschillende soorten en modellen, dan lijkt het nóg meer. Dan nog een kaartje dat je welkom bent en voila. Verder ga ik niets negatiefs over dit hotel vertellen, want vanwege een nieuwe vleugel werd er toen ik er logeerde een fantastisch feest gegeven waar alle gasten – ik dus ook – aan mee mochten doen. 

Als laatste Turkije. Een soort gala einde van dit bericht. Bloemen op het bed en de handdoeken in harten gevouwen. Nooit verwacht, en hoewel het er prachtig uitziet: je moet eerst de bloemen uit je bed weggooien voordat je slapen kunt. Tussen de wurmpjes… Nee nee,  niet zo negatief. Het was erg leuk!