Flow

Tijdens het hardlopen komt het voor dat je de wereld om je heen vergeet; je loopt alsof je nooit iets anders hebt gedaan en het voor eeuwig kunt volhouden. Dan zit je in The Flow.

Bekijk dit filmpje in groot beeld, het is de moeite waard.

Valse loper

Tijdens mijn hardlooprondje loop ik met mijn iPod op 10 over het asfalt van de dijk. Bijna ben ik bij het trapje, het traditionele eindpunt en pers er met gemak een sprintje uit. Ik voel me geweldig.

Links van me is het water en vlak daarvoor het gras waarin een paadje is uitgesleten. Sommige hardlopers verkiezen dat paadje boven het asfalt omdat het gras de schokken op de knieën beter dempt. Het paadje is plaatselijk aan het oog onttrokken door struiken, maar vanuit mijn ooghoek ontwaar ik een man. Hij lijkt zich nauwelijks in te spannen, toch haalt hij me met een enorme vaart in. Dat iemand sneller rent dan ik is geen nieuws, maar op zo’n manier ingehaald worden terwijl je op volle snelheid sprint is ronduit frustrerend. Ik kijk nog eens goed en merk op dat de afstand tot de man wat groter is dan je zou verwachten en zijn hoofd lager is dan het mijne; hij loopt helemaal niet op het paadje!

De struiken verdwijnen en ik heb vol zicht op de man die op zijn gemak naar de boeg van de rijnaak sjokt die in dezelfde richting beweegt als ik.

It giet oan [2]

Als het vriest krijg ik altijd een beetje de kriebels. En wat is er mooier dan schaatsen in de vrije natuur?

Woensdag waagden C. en ik ons op het ijs van de Ankeveense Plassen. Geweldig!!!  Vooral als je door een smalle doorgang schaatst met links en rechts van je brede rietkragen. Je ziet de wereld vanuit een heel ander standpunt; een beetje vergelijkbaar met varen in een bootje.

It Giet Oan!

Een tijd geleden werkte ik met een paar dames op een afdeling waarvan er één altijd enthousiast kon vertellen over hoe leuk het voetballen afgelopen zondag was geweest, hoe ze had genoten van de Tour de France en die op gezette tijden met lollige oranje hoedjes op het werk verscheen. Ik had dus een gepaste hekel aan haar. De mensen over wie ze sprak kende ik niet, het juichende sportgedeelte in de Telegraaf las ik niet. De rest trouwens ook niet.

Ik kwam binnen en de sportfanaat zat al op haar plek. Maar toen ik binnen kwam kwam ze snel overeind en vroeg me of ik wist hoe dit ding zou kunnen werken.
Ze wees op een draagbare televisie die ze van huis had meegenomen.
‘We hebben toch al een radio?’, vroeg ik haar. ‘Ja’, zei ze, ‘maar voor de Elfstedentocht!’ Het duurde maar een ogenblik voor het tot me doordrong! De Elfstedentocht! Anderen zouden rond de tv komen zitten en de ooh’s en aah’s en oei’s zouden konstant aanwezig zijn. Maar het ergste: de hele dag zou er zo’n hitsige sportcommentator uit het speakertje klinken, misschien wel die verschrikkelijke Theo Koomen!

Ik zag dat ze de antenne, twee van die uitschuifsprieten, op de verkeerde ingang had aangesloten. Terwijl ze zelf nog eens de aansluitingen bekeek trok ik de kabelaansluiting van de radio los.
‘Nee’, zei ik, ‘ik heb echt geen idee van die dingen.’
‘Ah, jámmer’, zei ze, ‘écht jammer! Nou ja, dan hebben we gelukkig de radio nog.’

Ze heeft nog een tijdje aan de knop lopen draaien om te kijken of er nou heus geen zender te vinden was die nog uitzond die dag, maar kon er geen vinden. Het bleef een aangenaam rustige dag.

New balls please

Het was de laatste dubbelpartij op de laatste wedstrijddag van de jeugdtenniscompetitie. Deze partij zouden ze kunnen winnen, het zag er goed uit. De bal suisde over het net, maar de tegenstander aan het net pareerde zo snel dat de bal in no time terugkwam. Recht op hem af. Voor hij het goed en wel in de gaten had werd hij hard tussen de benen getroffen. Precies daar, ja.

Met ongeloof in zijn ogen dook hij ineen en zakte kreunend op het gravel. Bezorgd rende zijn moeder de baan op.

Na de nodige verzorging kwam ze enigszins opgelucht teruggelopen. "Dat was wel lullig voor hem", zei ze.
Ik kon niet anders dan haar gelijk geven.

Trainingspak met ruststand

In de publieke ruimte is steeds minder ruimte om er even makkelijk voor te gaan zitten. Kunstenaar Sarah Ross uit Chicago heeft een nieuw trainingspak ontworpen waarmee je zonder rekening te houden met eventuele rustplaatsen lekker kunt sporten. Ben je het even zat, dan kun je zelfs lekker plat op anti-zwerverbankjes.

Ook in Amsterdam staan steeds meer bankjes met leuningen of andere slaapwerende aanpassingen. Dat er in Nederland nog altijd daklozen op straat moeten slapen is natuurlijk een schandelijke zaak, maar voor wie geen plek meer in de opvang is, zou zo’n rijke firma als Umbro toch Sarah Ross toestemming kunnen vragen om dergelijke trainingpakken voor onze dak- en thuislozen op straat te vervaardigen?

Of toch maar niet?

Wie is ik?

Vanochtend las ik een artikel in de krant waarin werd opgemerkt dat Louis van Gaal het steeds vaker heeft over Louis van Gaal in plaats van "Ik". Wat verwarring met zich meebrengt, want als je naar de TV kijkt denk je dan: ja maar, dat ís toch Louis van Gaal!

En toen kreeg ik dit mailtje:

Inschrijving Dam tot Damloop 10 Engelse Mijl in record tempo volgeboekt!
Op dinsdag 1 april opende de inschrijving van de 24e Dam tot Damloop. Woensdag 2 april om 10.00 uur was de Businessloop met 2.900 deelnemende bedrijfsteams volgeboekt. Daags erna moest Le Champion ook de individuele inschrijving voor de 10 mijl dichtzetten. Hoewel het evenement pas op zondag 21 september plaatsvindt, is dit jaar de 10 Engelse Mijl lange loop tussen het centrum van Amsterdam en Zaandam al binnen enkele dagen uitverkocht.

‘Nooit eerder was de vraag naar startnummers zo overweldigend als de afgelopen dagen’, aldus organisator Le Champion. ‘Met 35.000 plaatsen zaten we vorig jaar ook al aan ons maximum, maar toen bereikten we pas na drie weken onze limiet’. De populariteit van de Dam tot Damloop is binnen Nederland dan ook ongeëvenaard. ‘De uitbundige sfeer en het lopen door de IJ-tunnel blijkt een unieke formule’, zegt Le Champion gevraagd naar de reden van het succes.

En de afzender is: Le Champion!… Stel nou dat er naderhand iemand zegt dat die loop nog lang niet vol was: het duurde nog tot eind augustus voordat ze voldoende lopers voor dat evenement hadden. kan "Le Champion" dan ingaan tegen wat  "Le Champion" heeft beweerd in haar bericht van 12 april 2008?

PS: heb jij wel eens iets dicht gezet?

Marathon

Afgelopen zondag was het prachtig weer om een eindje te lopen. Mensen die hardlopen noemen rennen altijd lopen, dat is een beetje verwarrend. Maar goed.

Ik kon meedoen met de Marathon van Amsterdam. Niet met de marathon zelf hoor, maar met de estafette. Dan loop je die 42 kilometer ook, maar je verdeelt het over meer mensen, zodat ik er maar 10 hoefde te doen. Wel zo snel mogelijk, anders hou je die anderen op!

Na afloop kon ik de bedrijfstent in waar je kon eten en drinken. Tenminste, als ik de portiers het Oranje Armbandje kon tonen dat in de enveloppe zat die ik had ontvangen.
Dat was een armbandje van niks, maar ja, stiekem had het toch de allure van die toegangs-bandjes die de bezoekers van popfestivals dragen, soms wel jarenlang.

Nu had ik dus ook zo’n bandje. En nog wel één van De Marathon Van Amsterdam! Hallo, mag ik u even zien!
Toen ik thuis kwam en onder de douche was geweest zag ik dat het bandje zich goed had gehouden. Dit bandje kon nog weken, ja, misschien wel maanden mee!

De mensen zouden een steelse blik werpen op dat bandje: Hee, zouden ze denken, zou die man de marathon hebben gelopen? Zo ziet-ie er niet uit, maar ja, zo’n bandje krijg je toch niet voor niets!

Maar het knaagde. Ik had eigenlijk 32 kilometer te weinig gelopen om zo’n bandje te mogen dragen. Ik knipte het af en gooide ‘t weg. Zónde, he?

Damloop

Afgelopen zondag deed ik mee met de Dam tot Damloop. Het is een loop tussen Amsterdam en Zaandam over 16,1 km. Ik was niet erg trots op m’n eindtijd, maar ja. Op maandag kijk je dan waar er iets over geschreven staat, maar de meeste kranten schreven er niet veel over.
Nu was er wel een krant die een foto had op de voorpagina. Je zag alle plastic tassen die op straat lagen.
Bij het startpunt in Amsterdam krijg je namelijk een Albert Heijn tas waar je je spullen en kleren in kunt doen die je dan bij ‘t eindpunt weer kunt ophalen. Het zag er zonnig uit, al die oranje plastic tasjes.

Het was zo’n gratis krant, Metro, Pers, Spits, Dag of misschien zelfs een andere, ik weet het niet meer.

Tot ik gisteren de tassen die ik thuis had staan op wilde ruimen. Opeens had ik de foto weer op mijn netvlies staan en hield ik de blauwe tassen in mijn hand. Die tas was helemaal niet oranje! Albert Heijn heeft dit jaar blauwe tassen uitgedeeld! Deze foto is van een of meer jaren terug!

Erg? Ach, het doet me denken aan het verhaal van de recensent die een operazanger een mooie recensie gaf terwijl het hele concert niet was doorgegaan wegens ziekte van de operazanger. Het café was toch aantrekkelijker dan de opera geweest…

En o ja, de fotoos zijn gestolen van de Het Parool-site. 

 

Ontplofte armen

Ik ben maar eens begonnen in de sportschool. Want ik wil ook wel eens wat dikkere bovenarmen. Ik zou wel zoiets willen hebben als die dame hieronder. Hoewel, een beetje minder mag ook wel…

Ik kan me niet voorstellen dat die meneer fans heeft, maar zo te zien vind dat meiske het wel wat… en die meneer kijkt er érg blij bij…

Ik niet. Doet me denken aan die vissersfoto’s van mannen die héle dikke karpers vangen. Gètver…