Going to a Goggo

Het was wereldnieuws: India produceert een autootje voor nauwelijks 1500 euro voor de gewone man, een echte volkswagen dus. Deze Tata Nano is enkel uitgerust met de meest noodzakelijke onderdelen. Omdat het zo’n licht karretje is, valt de milieuschade ook mee. Tenzij… alle Indiërs met zo’n betaalbare wagentje gaan rijden, want dan is de gezamenlijke luchtvervuiling zonder meer rampzalig. Aangezien het Indiase wegennet nu al is dichtgeslibd, wordt dat een eindeloze gigantische file met een uitstoot die een grote Co2-paddenstoel boven het land zal veroorzaken. Tja, elk voordeel heb zo z’n nadeel.

Het idee van een betaalbare volksauto is natuurlijk niet nieuw. Mijn vader reed met veel plezier in een ‘uitgeklede’ personenauto: de Eend. De Deux Chevaux was een lichtgewicht koekblik met linnen dak, dat een stevige kop-staartbotsing niet zou overleven, laat staan de inzittenden. Maar evenals de Nano had de Eend vergeleken met andere wagens in die jaren een zuinig benzinegebruik, dat door moderne auto’s alleen behaald wordt middels geavanceerde computertechniek in de motor.

Natuurlijk, zo’n vijftig jaar geleden had je ook van die gemotoriseerde driewielers, van die overdekte scooters als de Messerschmidt. Deze foute vliegtuigfabriek mocht die na de oorlog geen gevechtsvliegtuigen meer produceren, en met vliegtuigonderdelen – waaronder de herkenbare cockpit – werd een betaalbaar karretje geproduceerd. Maar laten we eerlijk zijn, dat kun je toch geen auto noemen.

Maar mensen, het kon nóg beter, en sommigen van jullie weten dan al waarover ik het ga hebben: de Goggomobil. Lange tijd dacht ik dat dit merk alleen een spotnaam was voor oude barrels, maar dat autootje heeft echt bestaan, en was een uitkomst voor consumenten met een smalle beurs. En daar wil ik naartoe: naar onderstaand foldertje van de Goggomobil. Is het geen pracht (die auto dus, niet de folder)? Toch nam de Duitse autoproducent een risico door het wagentje in Amerika met de bekende komiek Jean Shepherd (inspirator van Jerry Seinfeld) te associëren, want je loopt al gauw kans dat potentiële kopers het autootje lachwekkend gaan vinden. Zo werd ‘ons’ Dafje ooit in Italië geïntroduceerd, met als aanbeveling dat het ook zo handig was voor gehandicapten. Nou, al hadden ze geen armen en benen meer, geen macho-Italiaan die zich nog in een Daf liet zien, en het Nederlandse automerk flopte jammerlijk in Italië.

Mocht u eventueel interesse hebben in een Goggomobil, ze staan nog tweedehands te koop, rijden zuinig, nemen weinig parkeerruimte in beslag, en aangezien ze ouder dan 25 jaar zijn, krijgt u nog belastingvrijstelling ook! Let op: deze ontheffing geldt tot 2012, dus laat deze kans niet aan u voorbijgaan!

Baps verwacht bezoek

B&B109

Kennedy en Lincoln

Onlangs kreeg ik een grappig mailtje waarin werd verklaard dat er zoveel overeenkomsten waren tussen de beide vermoorde Amerikaanse presidenten Lincoln en Kennedy dat dit geen toeval meer kon zijn. Mijn interesse was gewekt, maar ik was ook sceptisch; en dat bleek terecht. Hieronder vind je een opsomming van de beweringen in het mailtje en daaronder de werkelijke gang van zaken.

Abraham  Lincoln in 1846 in het congres gekozen. in 1860 verkozen tot president.	John F. Kennedy in 1946 in het congres gekozen. in 1960 verkozen tot president.
Maar er zijn meer verschillen dan overeenkomsten.
werd geboren in 1809 stierf in 1865 werd 56 jaar overleed in april	werd geboren in 1917 overleed in 1963 werd 46 jaar oud stierf in november
Beiden waren bezorgd om de rassenscheiding. Dat is echter logisch omdat in beide perioden het land door dat probleem werd verscheurd.
Hoewel Lincoln tegen slavernij was, was hij vooral bezorgd over de tweedeling binnen zijn land, niet zozeer de bevrijding van de zwarten.	Kennedy kwam pas na de grootschalige rassenrellen in Mississippi en Alabama in actie.
Zij verloren beide een kind tijdens hun presidentschap.
Drie van Lincoln’s kinderen stierven voor zij volwassen waren. Kindersterfte kwam in die tijd vaak voor.	Het gerucht gaat dat Jacky Kennedy een miskraam heeft gehad.
Werden allebei op een vrijdag doodgeschoten. Niet helemaal waar, de aanslag op Lincoln was op donderdag, maar hij stierf op vrijdag.
Beiden werden in het hoofd geschoten. Dat is niet zo gek, het is de meest effectieve manier om iemand te doden
Lincoln’s secretaresse heette Kennedy en adviseerde hem niet naar het theater te gaan. Dat is niet waar: Lincoln’s secretarissen heetten John Hay en John G. Nicolay	Kennedy’s secretaresse heette Lincoln en adviseerde hem niet naar Dallas te gaan. De naam klopt, maar verder zijn hierover geen officiële gegevens bekend.
Hun moordenaars kwamen uit een zuidelijke staat. Lincoln’s moordenaar werd geboren in Maryland. Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog bleef Maryland, dat tussen de Unie- en de Confederatiestaten in lag, grotendeels neutraal.
Lincoln’s opvolger Andrew Johnson werd geboren in 1808	Kennedy’s opvolger Lyndon Johnson werd in 1908 geboren.
Johnson is een van de meest voorkomende achternamen in Amerika.
Beide presidenten werden opgevolgd door een zuiderling. Ook niet vreemd, zij werden opgevolgd door hun vicepresidenten. Het is gebruikelijk voor een noordelijke presidentskandidaat om een zuidelijke vicepresidentskandidaat te nemen om ook zuidelijke stemmers te trekken.
Zijn moordenaar, John Wilkes Booth, werd geboren in 1839. Niet waar: John Booth werd geboren in 1838	Zijn moordenaar, Lee Harvey Oswald, werd geboren in 1939.
Beide moordenaars hebben drie namen, die bestaan uit vijftien letters. Dat is statistisch gezien de meest voorkomende combinatie
Beide werden in bijzijn van hun echtgenote in het achterhoofd geschoten. Kennedy werd overduidelijk (zie de Zapruder-film) van voren beschoten.
Lincoln werd neergeschoten in het Ford Theater.	Kennedy werd neergeschoten in een door Ford gemaakte Lincoln.
Lincoln werd in een theater neergeschoten en zijn moordenaar vluchtte naar een pakhuis. Booth vluchtte naar een boerderij en werd in een tabakschuur gedood (niet echt een pakhuis)	Kennedy werd neergeschoten vanuit een pakhuis en zijn moordenaar vluchtte naar een theater. Oswald vluchtte naar een bioscoop.
Beide moordenaars werden voor hun berechting gedood. Dat klopt.
Een week voor de moord was Lincoln in Monroe, Maryland.	Een week voor de moord was Kennedy bij Marilyn Monroe. Dat is onzin, want Marilyn Monroe is ruim een jaar eerder overleden.

 

Veel beweringen zijn niet houdbaar en de rest …. Ik houd het op een Urban Legend, ofwel Broodje Aap-verhaal.

Voor mij geen nudisme

Het kan nog behoorlijk fris zijn, maar in het wereldje der nudisten vormt dat geen probleem: kippenvel of geen kippenvel, uit die kleren!

Begrijp me goed, principieel ben ik van mening dat mensen erbij mogen lopen zoals ze zelf willen. Loop je totaal gesluierd, be my guest, laat je je harige bilnaad boven de broekrand uitsteken of draag je een lubberende legging, desnoods ga je naakt over straat. Het principe van ‘vrijheid blijheid’ dus, maar dat betekent nog niet dat ik het ook een prettig gezicht moet vinden.

Op een tweedehands boekenbeurs kreeg ik een schattig werkje in handen over nudisme – waarschijnlijk jaren eind jaren vijftig – met een aantal zwart-witfoto’s. Uiteraard de nodige ernstige verhandelingen over het belang van nudisme, maar de artistieke kiekjes van opgewekte wandelaars, strandballers, toonden uitsluitend naaktlopers met een ‘perfect’ slank vlekkenloos figuur. Stom dat ik het niet gekocht heb, want die prentjes waren bijna kitsch.

Maar nudisten zijn nu eenmaal geen paspoppen, het zijn personen die alle schaamte hebben laten varen, en daarom met hun verre van perfecte lijf te kijk lopen. Ik weet wel, we kunnen met z’n allen afspreken dat mensen met een rimpelbuik of hangkont puur natuur zijn, dús mooi, maar ik vind het verre van fraai. Dus naaktstrandzonners, nudisten en saunagangers: wees gerust, mij zult u daar niet aantreffen. En mijn behaarde bilnaad hou ik ook maar liever bedekt. Misschien wel bekrompen, maar ‘vrijheid blijheid’ toch?

Hoe denk jij erover?

Update 3-5-2009: Niet hetzelfde boekje, maar wel zo’n soort geïdealiseerd nudistenplaatje trof ik op www aan, om een indruk te geven wat ik met kitsch bedoel:

Photobucket heeft – zoals je ziet – de foto meteen verwijderd. Wat een bekrompen stumpers zijn het toch. Maar ze zijn niet het enige foto-archief, dus nu staat het hier toch.
Kortom, dit is wat ik met die nudistenkitsch bedoel:

Ladder

De winter is voorbij en dus mooi tijd om de buitenboel weer eens te schilderen. Maar omdat ik daar heb een bloedhekel aan heb, hebben we dat maar uitbesteed.

Halverwege de middag van de eerste dag vertrok de schilder wat eerder omdat hij, na het bepalen van de kleur, nog verf zou gaan kopen. Zijn spullen had hij de aan kant geschoven. Toen C. even later door het keukenraam naar buiten keek zag ze echter nog een ladder tegen de gevel staan. Wat raar dat hij die had laten staan. En ’s nachts is dat een uitnodiging aan ongewenst volk.

Daarom besloten C. en ik die ladder maar naar de achtertuin te verhuizen. Daar aangekomen vroeg iemand vanaf het andere woonblok of het wel zin had om vandaag de ramen te zemen vanwege die schilder.

C. en ik keken elkaar aan. “O ja", riep de glazenwasser, "ik heb alvast een ladder bij jullie in de voortuin gezet”.

De vorsende blik van Oom Agent

Nimmer heb ik een bekeuring gehad. Hoe dat kan? Ach, ik ben merendeels voetganger en minderdeels fietser en OV-reiziger. Of ik krijg een lift aangeboden, en daar zeg ik geen neen tegen, omdat je met meer passagiers per rit nu eenmaal het milieu spaart. Nu bega ik heus wel de nodige overtredingen, maar heel voorzichtig.

Maar eenmaal ben ik toch als tiener door Oom Agent in het Groenendaalse Bos aangehouden. Het was in de jaren dat ik nog hele enden fietste, en ik bevond mij op onbekend terrein. Ik had op een gegeven moment genoeg van het bos, en reed een grindpad op met het bordje ‘voetpad’. Al na een paar meter klonk een sonoor ‘Goedemiddag’ achter me. Daar stapte Oom Agent van zijn statige herenfiets, en hij vroeg me of ik het voetgangersbordje niet gezien had. Ik hield me onnozel, zei dat ik niet uit de buurt kwam, en dat ik dat bordje helaas niet had opgemerkt.

Toen gebeurde er iets, dat nu waarschijnlijk voltooid verleden tijd is. Oom Agent keek me onderzoekend aan, haalde een zwart boekje uit zijn binnenzak, zuchtte eens diep, en vroeg mijn naam en adres. Met een kort dienstpotloodje noteerde hij – het puntje van de tong tussen de tanden – kordaat mijn gegevens. Vervolgens plaatste hij een krachtige punt achter zijn notitie, keek me streng aan, en baste: ‘Zo jongeman. En laat het niet weer gebeuren’. Hij wachtte tot ik met mijn fiets aan de hand van het voetpad verdween, stapte op en reed verder het voetpad op. Want een Oom Agent mag dat. Goed, ik had mijn lesje geleerd, en als oplettend burger zorgde ik ervoor dat ik voortaan niet meer gesnapt werd.

Maar dat zwarte dienstboekje, hè, wat zou daarmee gebeurd zijn? Zou dat zoals veel gegevens bij de overheid na zoveel jaar vernietigd worden? Mogelijk. Of de gepensioneerde agent gaat op een stille zondagmiddag – als moeder de vrouw naar de leesclub is – naar zijn hobbykamer boven, zet zijn oude dienstpet nog eens op, pakt het zwarte boekje uit een la, en leest hoe hij slechts met vorsende blik en de notitie van iemands gegevens voor oplettende burgers zorgde.

Heb jij wel eens een boete gehad, en had je die verdiend?

Plempenpad

Na de grote stadsbranden in de 15e eeuw hadden brandgevaarlijke bedrijven Amsterdam moeten verlaten en zich langs de toegangswegen gevestigd. Een van de westelijke toegangswegen tussen de drassige weilanden werd het Plempenpad genoemd; de oudste verwijzing hiernaar werd in een akte uit 1595 gevonden.

Amsterdam 1612 – De westelijke toegangswegen inclusief het Plempenpad. Klik voor een overzicht.
De oriëntatie van de kaart is gezien vanuit het IJ, waardoor het westen aan de rechterkant is getekend.

Al tijdens de aanleg van de grachtengordel aan het begin van de 17e eeuw, bleek de bevolkingsaanwas veel groter dan het stadsbestuur had voorzien. Ten westen van de stad werd daarom te midden van boerderijen, groentetuinen en bleekvelden het nieuwe stadsdeel ‘het Nieuwe Werck’ aangelegd. Om de aanwezige bedrijven en huizen te ontzien werd het patroon van de oude paden en sloten aangehouden, waardoor veel straten schuin op de andere straten en grachten uitkwamen. Het langs het Plempenpad stromende afwateringsslootje werd uitgegraven tot een gracht die, vanwege de omringende rozenkwekerijen, de Rozengracht werd genoemd.

Rozengracht omstreeks 1880 – op de achtergrond de Westertoren

Vanaf begin 18e eeuw kreeg de nieuwe wijk zijn huidige naam, de Jordaan. In 1895 werd de Rozengracht gedempt. Jordanezen bleven de Rozengracht echter nog lang liefkozend het Plempenpad noemen.

 
Rozengracht nabij de Singelgracht/Nassaukade – omstreeks 1910

De laatste honderd jaar lijkt er weinig veranderd.

Keur-schlager & verdwenen log

Op Zweefmakreel schreef Winfried eerder dat die Neu Welle uit de jaren 70 nét door de beugel kon, aangezien het in feite Protestmusik was. Voor ik verder ga, beste kijkers, eerst mijn dringend advies om even te gaan zitten, want dit kan hard aankomen. Bent u er klaar voor? Onder ons gezegd vind ik Schlagers toll!

Enkele jaren geleden werkte mijn beste vriend bij een tijdschrift, en hij was voornemens undercover te gaan bij zo’n commerciële dagtocht. Op folders van dergelijke trips stelt de organisator altijd koffie met gebak in het vooruitzicht, een fantastisch diner, een geweldig optreden van een bekende artiest, en na afloop nog een gratis geschenk op de koop toe. En dat alles, ongelooflijk maar waar, voor zo’n 20, 30 piek! Waar de organisators namelijk op verdienen is de langdurige en opdringerige verkoop van peperdure gezondheidsmatrassen, die aan maaltijd en optreden voorafgaat. Niet alle dagjesmensen zijn daar tegen bestand, en dan wordt zo’n goedkoop reisje een kostbare grap. Affijn, dat was dus de invalshoek van de undercoverjournalist.

Het ging mij echter niet om die onzinnige producten, maar vooral om het optreden van Schlagerlegende Freddy Breck. En ik kan je verzekeren dat ik diep onder de indruk was. De bijna zestigjarige Freddy Breck vertolkte met krachtige stem zijn grootste hits, sprong als een jong veulen op tafel, flirtte met dames van alle leeftijden, en zong met zijn mooie echtgenote een duet van zijn laatste cd. Een showman, een vakman, en die muziek is gewoon hartstikke gemütlich. Mooist van alles was, dat ik voor niets met de bus mee mocht omdat er geen zitplaatsen meer waren! Dus gratis rit, koffie, maaltijd, optreden én geschenk! Kortom, ik had helemaal niets te klagen.

Waar is m’n Freddy Brecklog gebleven?
Omdat ik dit optreden al eens eerder had beschreven, wilde ik dat logje natuurlijk even linken. Alleen, wanneer heb ik dat ook weer geplaatst? Op ‘Zweefmakreel, Freddy Breck’ leverde Google geen resultaat op. Hoe kan dat nou? En ‘Zweefmakreel, dagtour’ of varianten? Eveneens nop… Wat zullen we nóu krijgen?! Zou dat logje ongemerkt verdwenen zijn? Dat laat ik niet op me zitten! Wanneer was het nou precies? Alle foto’s op mijn pc en internetarchief gecheckt… Van alles kom ik tegen, maar na urenlang zoeken vind ik mooi geen Freddy Breck. Toch weet ik zéker dat ik gelijk had, het bijbehorende plaatje kon ik zo uittekenen!

Uiteindelijk mijn oude agenda’s maar eens doorgebladerd, en daar kwam de aap uit de mouw: de trip vond plaats op donderdag 27 september 2001. En toen bestond Zweefmakreel nog helemaal niet! Maar dat berichtje dan, waarvan ik zeker wist dat ik het geschreven had, met fotocollage van Freddy, gratis balpen van de reisoperator, en de gratis waterkoker? Langzaam drong het tot me door hoe de vork in de steel zat. Als ik in de jaren voor mijn weblogperiode een verhaal te vertellen had, stuurde ik dat gewoon per e-mail rond, met plaatje/fotomontage als bijlage. En dat is kennelijk in mijn geheugen blijven hangen als weblogbericht. Dus Google had helemaal gelijk, het kón niet eens op internet staan. Dat e-mailbericht met Freddy Breckverhaal ligt bovendien op het digitale kerkhof, want mijn oude e-mailadres is al jaren opgeheven.

Door al dat urenlange zoekwerk is dit logje echter veel te laat geplaatst. Verzeihung bitte, ich mach dass niemals wieder. De volgende keer over Schlagersänger: ‘Als je haar maar goed zit’.

The man in the movies

In de jaren tachtig leende ik een singletje uit aan een pianist. ‘Maar ik wil ‘m wel terug!’ zei ik erbij, want ik had nogal moeite gedaan om het plaatje te vinden. Het was niet echt een hitje, maar ze hadden ‘m eens op Hilversum III gedraaid en ik hoorde meteen dat dat een curieus plaatje was. Dat moest ik hebben.

Natuurlijk heb ik het singletje nooit meer teruggezien en de pianist eigenlijk ook niet, ik weet zelfs niet eens meer hoe hij heet. Van het plaatje wist ik nog wel dat het werd gezongen door Paolo Passionato and the Pennies from Heaven. Het gegeven was vrij simpel; Ronald Reagan was destijds de president van Amerika, maar daarvoor had hij ook in cowboyfilms gespeeld. In het liedje werd beweerd dat de president niet erg humaan was en dat werd gelardeerd met countrymuziek, met als ludieke klapper dat ze op het eind Ivanhoe zingen op een Nederlandse tekst terwijl de rest van het liedje in het Engels is. En Ivanhoe geen cowboy was.

Ik had de hoop dat liedje ooit nog eens te horen opgegeven, ik had het niet meer en op de radio werd het nooit meer gedraaid.

Toe het digitale tijdperk in alle hevigheid was losgebarsten dacht ik dat er weer kansen waren. Je zoekt op internet en vindt het lied, toch?
Fout, het lied is niet meer te vinden.

Je wordt gedwongen het op te geven: het plaatje is niet meer. Totdat ik met Roboman kennismaakte. Roboman weet alles van het verleden en wat hij nog niet weet ligt te wachten om opgenomen te worden in zijn archief. Dat archief beslaat vele kasten en planken vol boeken, tijdschriften, muziek en verder alle andere dingen die het leven veraangenamen. En dat heeft jaren van intensief verzamelen gekost. Op zaterdag vroeg opstaan om veilingen af te gaan, met koninginnendag nog veel vroeger.

Roboman hoorde mijn verhaal over Paolo Passionato and the Pennies from Heaven en zei: ‘Ik kan álles vinden. Het kan jaren duren, maar ik vind het.’ De zoekopdracht was daar, en ik wachtte slechts af. Als ik Roboman nog wel eens tegenkwam trok ik wel eens vragend een wenkbrauw omhoog, maar dan tuitte hij de lippen en terwijl hij de ogen dichtkneep knikte hij geruststellend. Dan wist ik weer dat ik slechts had te wachten. Je had niets te zeggen, dus ik wachtte.

Bij weer een volgende ontmoeting zei Roboman: ‘O ja, ik heb nog iets voor je.’

De enig juiste tekst, elke andere aankondiging zou op borstklopperij uitlopen. Voorzichtig pakte Roboman een bruine papieren zak uit een wit plastic tasje en gaf mij de zak. Natuurlijk wist ik meteen waar dit over ging, maar ik wist er nog een gespeeld "oh?" uit te krijgen.

Was dit het echt het juiste plaatje? Na 30 jaar! Ik haalde het hoesje uit de zak en ja hoor, daar was het! Een zwart-wit hoesje met een plaatje van Ronald Reagan in de  bloei van zijn leven. Ik had nooit meer gedacht het ooit weer terug te zien en nu had ik het gewoon in mijn handen! Eenmaal thuis rende ik naar de zolder. Daar stonden nog zeker twee pick-ups. Helaas deden geen van de twee het meer, alles was van binnen verpulverd.

Geen nood, juist in die tijd kocht een boezemvriend een USB pick-up. Dat is een platenspeler die je op je PC kunt aansluiten. Alleen, dat laatste deed de boezemvriend nooit. De platenspeler bleef in de doos want de PC van de vriend had geen ruimte meer om de opneem-software te herhergen, al zijn harde schijven zaten voller dan vol.

Ik heb het toen dus maar met mevrouw Zweef besproken en ze was het ermee eens dat er dan in gódsnaam maar weer een platenspeler moest worden aangeschaft. Voor 50 euro heb ik mij een ION aangeschaft, the Vinyl Archiver, staat er op de doos. Al die platen die nog op zolder staan kan ik weer eens luisteren en op de Ipod zetten. Zelfs de elpees van mijn ouders staan weer open voor beluistering.

En voor jou heb ik nu eens een leuk plaatje om naar te luisteren, compleet met krasjes: Paolo passionato and the Pennies from Heaven met The Man in the Movie, met vriendelijke dank aan Roboman

Metal Militia

Na een periode geen stukje voor Zweefmakreel te hebben geschreven, ben ik weer terug.

Er is onlangs een nieuw forum over rock en metal muziek gestart waar het laatste nieuws en info over artiesten en bands worden besproken. De site is www.metalmilitia.nl. Als je iets wilt weten over metal of rock muziek/artiesten, dan kun je dat vragen, en krijg je een goed antwoord. Je kunt ook zelf een bepaalde artiest promoten en een (paar) liedje(s) van die artiest achterlaten.

Natuurlijk kan je ook over andere onderwerpen praten in het Overige Praat forum. Genoeg reden om even een kijkje te nemen.