Paard

Het weer wordt wat beter en dan zijn er geen smoezen meer om niet te gaan lopen. Met lopen bedoelen mensen die wel een een stukkie hardlopen hollen, raar dat dat niet gewoon hollen heet. Ik was dus aan het hollen en ineens zag ik twee paarden in de wei. Flink grote, zwarte paarden met van dat extra haar aan de onderkant van hun poten.
Ik stopte even want ik zag dat de ene aan de rechter-onderpoot van de ander aan het knabbelen was. Wat het nog gekker maakte was dat die andere knol de rechter onderpoot van de eerste op dezelfde manier onderhanden nam.  Dat was een raar gezicht en ik betreurde het even dat ik geen fototoestel bij me had, dan had ik het je hier zo kunnen laten zien. Maar ja, dat was nu eenmaal niet zo en ik ging weer hollen, we waren immers nog lang niet thuis en hallo, er moest vandaag nog meer gebeuren.

Terwijl ik me uitsloofde dacht ik na over die paarden. Waarom stonden die überhaupt in die wei? Wie heeft er nou een paard? Een koe kun je melken en op den duur eet je ‘m op. Een schaap kun je scheren, melken en als je dat niet van plan bent maak je er shoarma van.

Maar een paard? Vroeger zat Ivanhoe op een paard.
Ja, en tienermeisjes gaan er wel eens op zitten, niet geheel ongevaarlijk overigens want meisjes die dat te lang doen lopen kans ernstig op het paard te gaan lijken. Maar die tienermeisjes gaan naar een manege, en dan staan die paarden denk ik toch niet in de wei bij een boer. Denk ik…

Ik zie bij de keurslager wel eens paardenworst, maar die wordt gekocht door anderhalve man en een paardenkop dus voor de slacht worden die beesten á priori niet gehouden.
Dus, als ze niet in de wei staan om opgegeten te worden, niet om op gereden te worden, waarom staan er dan zoveel paarden in de wei? 

Rotterdamse humor, laat me niet lachen! *nooit plaatsen! HH*

Een Rotterdamse toerist komt voor het eerst in de grote stad Amsterdam, en raakt al na een paar minuten de weg kwijt. Vraagt die provinciaal aan zo’n gezellige Amsterdamse volksjongen of die soms de weg naar de wallen weet. Aan het moeilijk verstaanbare dialect herkent de uitgeslapen volksjongen meteen dat-ie met een Rotterdammer van doen heeft, en antwoordt gevat: ‘Jij gaat zeker bij je moeder langs?’

Kijk, zoiets verzin je niet, dat is pas zuivere humor. Nou ja, je verzint het wel, maar een Rotterdammer zou gewoon de weg wijzen. En de toerist zou alleen lachen om het dialect.

Weet je wat Rotterdamse humor is? Een groot gemis! Rotterdamse humor? Dat is Gerard Cox met ‘Toen was geluk nog slaapverwekkend’. Rotterdamse humor, dat is lekker gaan lachen door de sneltrein naar Amsterdam te pakken!

Hahaha, ach welnee mensen, dat is toch allemaal maar gekkigheid. Zo is het toch? Klinkklare onzin, mensen! Neem maar van mij aan: die Rotterdamse humor onderscheidt zich in niéts van die zogenaamde spontane Amsterdamse gein. Zeg nou zelf: iets wat niet is, kan zich óok niet onderscheiden, hahaha! Hou op, schei uit!

Maar laten we eerlijk zijn, mensen: uiteindelijk zijn we allemaal skeletten met een velletje! Niet dan? Uiteindelijk wel. Alleen de ene een beetje meer vel dan de andere. En humor, hahaha. Oh nee, daar gaan we weer. Nee hoor, uiteindelijk zijn we allemaal als die lesbiënne die sojamelk op d’r tuinbroek knoeit: een pot nat, hahahaha! Ach ja mensen, laat ze maar lachen!

Poezenkrant 54

Ik plug wederom de Poezenkrant. Nu staat er in het Voorlopig Handvest van Zweefmakreel – wanneer is dat ding eigenlijk klaar? – dat stokpaardjes beter vermeden kunnen worden. Ik heb het even gecheckt, maar volgens de deskundigen is het stokpaardje geen rechtstreekse familie van de katachtigen, dus…

Mensen, de nieuwe Pokra is uit! In Poezenkrant 54 staan weer heerlijke foto’s en verhalen, vrijwel geheel door lezers aangedragen.

En directeur Schreuders heeft in dit nummer wederom uiteenlopende passies kunnen combineren: onderzoeksjournalistiek (GPS voor katten/postzegelplagiaat), W.F. Hermans, poezenillustraties in soorten en maten, internettips (twitterende kat/verander baasje in kat), burenruzie om kat anno 1932. Kortom 28 pagina’s oogstrelend poezenlief- en leed, en dat alles gebracht met een humor die je Brits, en een vormgeving die je Schreuders zou mogen noemen.

Kop van Jut

Op 13 december 1872 werd in Den Haag een brute dubbele moord gepleegd. Mevrouw W.T. van der Kouwen-Ten Kate en haar dienstbode Helena Beeloo werden overladen met steekwonden dood aangetroffen. De daders werden niet gepakt.

Drie jaar later sprak de moordenaar in een café zijn mond voorbij en werd samen met zijn vrouw, de mededader, gearresteerd. Omdat de doodstraf net was afgeschaft kreeg de moordenaar “slechts” levenslang. Door de grote media-aandacht ontstond een ware volkswoede, die zich met name richtte op de mannelijke hoofddader, Henry Jut, die "zijn verdiende straf" niet had gekregen.

Een slimme kermisklant speelde daarop in en ontwierp een attractie waarmee mensen hun woede konden afreageren op het hoofd van de dader: de Kop van Jut was geboren en werd met recht een doorslaand succes.

Dierenproces

Dat in de Middeleeuwen vreemde dingen gebeurden is alom bekend. Maar wist je dat dieren officieel ter dood zijn veroordeeld?

In 1386 werd in Falaise (Normandië) een zeug geexecuteerd vanwege de moord op een kind. Voor het vonnis werd voltrokken hesen de dorpelingen het arme varken in mensenkleren, waarschijnlijk om het e.e.a. te vergoeilijken.

   

De oorsprong van het dierenrecht ligt in de bijbeltekst Exodus 21:28 "En wanneer een rund een man of een vrouw stoot, dat deze sterft, zal het rund zekerlijk gestenigd worden".
Bij het laatst bekende dierenproces, dat plaatsvond in 1664 te Zwolle, werd een stier veroordeeld nadat hij een boer op de horens had genomen. Deze stier werd echter niet gestenigd, maar levend begraven.

In de aap gesaneerd

Eén keer de tandarts vergeten en gelijk de sjors.

Vroeger "zat" je als Jan Modaal in het ziekenfonds. Als tandartspatiënt had je dan de plicht om netjes twee keer per jaar op het controlespreekuur te verschijnen. En dat was ik dus een keer vergeten.
Een week of zes later lag er een kaartje op de mat. Op een strenge toon werd medegedeeld dat ik niet langer op de gratis behandelingen mocht rekenen. Om hiervoor toch nog in aanmerking te komen moest ik "weer gesaneerd" worden. Zonder veel omhaal werd gemeld dat ik mij komende woensdagmiddag om half een moest melden bij een tandarts in het ziekenfondsgebouw.
Nee mijn moeder hoefde niet mee, dat kon ik zelf wel klaren.

En daar ging ik als veertienjarig jochie. In het ziekenfondsgebouw wachtte mij een onaangename verrassing. Een stevige dame gaf me eerst een uitbrander en wees toen naar de stoel. Toen ik zat en mijn mond opende ging het helemaal los. Op iedere kies of tand had mevrouw wat aan te merken en hoe ik het in mijn hoofd haalde met een dergelijk slecht gebit de controle te verslonzen. Binnen vijf minuten was ik, samen met mijn gebit, figuurlijk tot de grond toe afgebroken. Ik kreeg nog één kans, en daar moest ik HEEL blij mee zijn.
Toen ik hier later met mijn altijd vrolijke tandarts over sprak, keek die me met ogen als schoteltjes aan en zei dat hij zoiets nog nooit had meegemaakt. Bij navraag bleek er een administratieve fout gemaakt te zijn; men had iemand anders op het oog.

Moet-ie maar niet krabben

Bakbeest

De dokter had gezegd dat we haar met 6 maanden moeten laten steriliseren, zelf houden we het op een maandje eerder.
Poes loopt wat log door de kamer, maar wel sjiek natuurlijk. Ze is heus nog wel in voor een spelletje touwachternalopertje, maar dat duurt korter dan eerst. Telkens moet ze even liggen, de ogen tevreden dichtknijpend.  Als ze eenmaal ligt maakt het niet meer uit en dan zie je hoe dik de buik van de freule al is geworden.
Ze schrijdt ook wat minder vaak naar buiten, gekleed in haar eigen witte kattenbontmantel en zoekt de warmte van de kamer, of nog liever, het bed op.

Maar dan staat er in de kamer ook nog een erg aantrekkelijk ding. Een doorzichtige bak vol heerlijk zacht hooi.  Dat ligt zó lekker! Het enige nadeel is dat daar een soort kat zonder staart in zit die wel piept maar niet miauwt. Er staat ook een voerbakje in, maar vol met niet erg lekker spul. Poes eet er toch maar wat van.
Wat moeten we met dat beest in de bak. Als je de achterkant niet ziet gaat het nog wel en lijkt het een soort kat. Eerst gaat het nog voorzichtig maar even later geeft poes  de cavia een uitgebreide likbeurt, van kop tot geen staart. Kaaf wordt daar heel erg zenuwachtig van en begint heel hard te piepen.
Poes krijgt het begin van de pé in, ze was juist érg lief bezig! Ze staat op en gaat wat hoger op de poten staan dan normaal.  Kaaf begint uit pure stress rondjes door de kooi te galopperen en poes moedigt ‘m aan door hem steeds een venijnig zetje met de voorpoot te geven, telkens als hij voorbij komt, nagels uit.

Maar het duurt maar even. Verstoord springt ze uit de kooi en poes gaat verongelijkt haar nagels manicuren, met haar tong. 

We hebben Kaaf maar met kooi en al opgetild en weggezet waar poes er niet bij kan, en een andere caviakooi geleend die we hebben gevuld met kattenbakkorrels en hooi: de Barensbak.  Die staat op een plek onder een tafel waar poes rust kan hebben.

Afwachten dus, misschien is ze eigenlijk alleen maar heel dik…

Varken in nood

Omdat ik onverwacht moest overwerken zou ik niet thuis eten. Het restaurant op mijn werk was echter gesloten en zo kwam het dat ik met een hongerig gevoel door de Amsterdamse grachtengordel fietste. Het zou wel weer snacken worden. En ja hoor, daar kreeg ik een snackbar in het vizier. Een hamburger, patatje en een milkshake, ja met mayo. Vette hap, maar ach, voor een keertje.

Met volle handen verliet ik de snackbar en besloot een rondje te lopen. In de verte zag ik naast de Stopera grote panelen met foto’s staan en liep die kant op. Al snackend naderde ik de foto’s en herkende … varkens.

De panelen waren geplaatst door de stichting "Varkens in nood". Een protest tegen de bio-industrie met afschuwelijke foto’s van misbruikte dieren. En daar liep ik tussen, met een hamburger in mijn handen. Wie was hier nou het varken? Het smaakte me ineens een stuk minder. Met een flinke dosis schuldgevoel zocht ik m’n fiets maar weer op.

Eén troost: in een hamburger zit geen varkensvlees.
En die koe.. daar denk ik maar even niet aan.

Bewijs reïncarnatie?

              De Spiegel – Christelijk Nationaal Weekblad – 1958