Afscheid

De heer en mevrouw Verheul-Verschoor nemen afscheid. Met hun wagen volgeladen lieten zij het Bureel achter en heffen vanuit Monte Carlo het glas op jouw gezondheid. Maar zij zijn niet de enigen die afscheid nemen.

Vandaag is het is precies vijf jaar geleden, dat Zweefmakreel deel ging uitmaken van het wereldwijde web. Ach vrienden, dank voor uw applaus, maar vijf jaar logdiscipline legde toch beslag op het onstuimige leven van de drie beheerders, en om nu eeuwig met Zweef door te gaan…

Maar wees gerust, er zijn plannen om iets anders op de rails te zetten, een idee dat in weerwil van het digitale tijdperk in een papieren eindproduct moet uitmonden. Zweefmakreel bevalt m.a.w. van een nieuw initiatief.

Mogen wij alle trouwe en toevallige bezoekers hartelijk danken voor jullie interesse en reacties. Wie weet, mogelijk zien jullie ons in papieren vorm in de etalages van de erkende boekhandel liggen. Meer willen we er nog niet over kwijt, maar als het eenmaal zover is, dan kun je er gewoon niet omheen. Het ga je goed.

Winfried                    &                  Bert                      &                   Henk

Epiloog Barrie & Baps: tabee

 

B&B123

Vlies

Vanwege zijn nakend afscheid van de politiek was Bas van der Vlies van de SGP te gast bij Knevel en van der Brink.
Naast hem zat de immer uiterst onaangename Johan Derksen, die hem toevoegde jarenlang een sekte geleid te hebben die kinderen hersenspoelt en die vrouwen het recht ontneemt aan de politiek deel te nemen.
Van der Vlies trekt er aanvankelijk een olijk hoofd bij maar raakt gaandeweg het gesprek toch geërgerd.  Hij is het er natuurlijk niet mee eens.

Jaja, dacht ik, kijk, die van der Vlies lijkt een aimabele man die heus het beste met iedereen voor heeft, alleen heeft hij daar een ander beeld bij dan ik omdat hij getroebleerd is door een boek van haast 2000 geleden.
Dat deed me denken aan een citaat van de Nobelprijswinnaar Steven Weinberg dat ik laatst hoorde:

Religion is an insult to human dignity. With or without it, you’d have good people doing good things and evil people doing bad things, but for good people to do bad things, it takes religion.

Het Bureel [23] – Slot

Wat vooraf ging …

Ineens wist zij het…

Kitty keek haar geliefde met half gelooken oogen aan en trok haar gezicht in een grimas. Dien avond toen zij elkander in hun minnespel hadden nagejaagd door de gangen van Het Bureel hadden zij gestommel gehoord. En weet je nog die keer dat mevrouw Verschoor op haar plaats zat terwijl zij luttele tellen daarvoor nog elders verkeerde? Er moest een andere manier zijn om van het archief naar de kantoorruimte te geraken…

Op datzelfde moment treffen wij ook mevrouw Verschoor aan met een grimas op het gelaat.
Wraak, dit is de ultieme wraak. Na terugkeer van haar zoo zuur verdiende vacantieweekje trof zij een groote berg onverrichte werkzaamheeden aan. En dat terwijl Van Duivenbode nog zoo gezegd had dat Kitty wel zou bijspringen. Kitty had zich louter gelaafd aan de avondjes met Van Dalen en mevrouw Verschoor had een zenuwtoeval ondergaan. Samen met een al even teleurgestelde Verheul (die dekselsche Kitty negeerde hem volleedig) had zij een plan gesmeed en… tot uitvoer gebracht.

En daar stond mevrouw Verheul dan. In de geheime gang. Bij een enormen berg achterovergedrukte bankbiljetten. En van dit alles kreegen Kitty en Van Dalen de schuld. Schuld. SCHULD!!!

Barrie heeft er oren naar

B&B122

Paard

Het weer wordt wat beter en dan zijn er geen smoezen meer om niet te gaan lopen. Met lopen bedoelen mensen die wel een een stukkie hardlopen hollen, raar dat dat niet gewoon hollen heet. Ik was dus aan het hollen en ineens zag ik twee paarden in de wei. Flink grote, zwarte paarden met van dat extra haar aan de onderkant van hun poten.
Ik stopte even want ik zag dat de ene aan de rechter-onderpoot van de ander aan het knabbelen was. Wat het nog gekker maakte was dat die andere knol de rechter onderpoot van de eerste op dezelfde manier onderhanden nam.  Dat was een raar gezicht en ik betreurde het even dat ik geen fototoestel bij me had, dan had ik het je hier zo kunnen laten zien. Maar ja, dat was nu eenmaal niet zo en ik ging weer hollen, we waren immers nog lang niet thuis en hallo, er moest vandaag nog meer gebeuren.

Terwijl ik me uitsloofde dacht ik na over die paarden. Waarom stonden die überhaupt in die wei? Wie heeft er nou een paard? Een koe kun je melken en op den duur eet je ‘m op. Een schaap kun je scheren, melken en als je dat niet van plan bent maak je er shoarma van.

Maar een paard? Vroeger zat Ivanhoe op een paard.
Ja, en tienermeisjes gaan er wel eens op zitten, niet geheel ongevaarlijk overigens want meisjes die dat te lang doen lopen kans ernstig op het paard te gaan lijken. Maar die tienermeisjes gaan naar een manege, en dan staan die paarden denk ik toch niet in de wei bij een boer. Denk ik…

Ik zie bij de keurslager wel eens paardenworst, maar die wordt gekocht door anderhalve man en een paardenkop dus voor de slacht worden die beesten á priori niet gehouden.
Dus, als ze niet in de wei staan om opgegeten te worden, niet om op gereden te worden, waarom staan er dan zoveel paarden in de wei? 

Het Bureel [22] – Aangedaan

Wat vooraf ging …

O, wat kon het leeven toch wreed zijn. Kitty vond zichzelf terug in een kille cel. Naast haar, aan den anderen zijde van het hekwerk, bevond zich Van Dalen. Zij werden beschuldigd van het verduisteren van groote sommen geld, maar zij wisten van niets, niets!

Snikkend kwam Kitty dichterbij en tastte door de tralies naar Van Dalen’s hand. Weldra vonden zij elkaars lippen. "Arme lieverd, wie kan ons dat aangedaan hebben?", stamelde zij.

En toen, als in een flits, wist zij het.

De commissaris vertelt

Na veertig dienstjaren publiceerde de Amsterdamse ex-commissaris Hendrik Voordewind in 1949 zijn memoires in het boekje "De commissaris vertelt". Met droge humor schetst Voordewind de belevenissen van een politieagent in de hoofdstad. De boekjes vonden gretig aftrek en in 1950 resp. 1951 volgden "De commissaris vertelt verder" en "De commissaris vertelt door". Heerlijke titels.

Dat niet iedereen de memoires waardeerde bleek toen de Rotterdammer Willem van der Kulk (bekend van Polletje Piekhaar en Lord Zeepsop) onder het pseudoniem Willem van Iependaal in 1951 het snaakse boekje "De commissaris kan me nog meer vertellen" liet verschijnen.

Giskwis XXVIII – Oplossing

Is me dat lachen! Het is een nepkaart, vervaardigd door het Lübeckse cartografisch bedrijf Kalimedia, bedoeld voor een tijdschriftdummy, zoals het onderschrift meldt. Winnaar van deze Giskwis is Marijke, maar natuurlijk eerst de oplossing.

Oplossing – ‘Maar wat zullen we nou krijgen?’ merkt de historisch onderlegde Zweefkijker nu op, deze moderne kaart lijkt als twee druppels water op een initiatief om Nazi-Duitsland na de Tweede Wereldoorlog op te heffen. In zijn boek ’Germany must perish!’ uit 1941 propageert de Amerikaan Theodore N. Kaufman zijn plan om Duitsland over de omliggende landen te versnipperen. Als Kaufman had geweten dat hij met zijn ideeën de Nazi’s juist in de kaart speelde… Maar dat is een ander verhaal.

Kennelijk is Kalimedia zo naïef te denken dat niemand de inspiratiebron van hun dummy zou kunnen achterhalen. Zo’n herverdeling van Europa doet trouwens ook denken aan het naoorlogse Nederlandse initiatief om grondgebied van Duitsland op te eisen ter compensatie van oorlogsschade, zoals hier kort en bondig beschreven, en deze poster indertijd aanmoedigde:

Winnaar – Marijke gaf als eerste het goede antwoord, en wat is ditmaal de felbegeerde Zweefprijs die deze slimmerik hier kan ophalen? Dat is een dagdeel naar eigen keuze kostbare herinneringen ophalen in het Zweefarchief van januari 2008! Dat vind je toch maar mooi nergens anders.

Giskwis XXVIII – Totaal van de kaart

Inderdaad, beste kijkers, Nederland grenst aan Polen. En neen, ik heb deze kaart niet zelf gefabriceerd! Vertel wie wanneer wel en waarom?